Προτάσεις για την Εκπαίδευση
της Λίτσας Λεμπέση
της Λίτσας Λεμπέση
Εστάλησαν στο Υπουργείο Παιδείας και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Μουσικής πράξη (Μάιος – Ιούνιος 1983) της Ένωσης Καθηγητών Μουσικής Δημόσιας Εκπαίδευσης,
άνοιξη 1983.
Συμπληρώνονται περίπου τριάντα χρόνια όταν έγιναν αυτές οι προτάσεις μου που βρήκα στο αρχείο μου. Θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να τις επαναλάβω, να τις παρουσιάσω στο blog, γιατί αφορούν όλα όσα πίστευα και για τα οποία αγωνίστηκα στο χώρο της Παιδείας. Τις ξαναδιάβασα με έκπληξη αλλά και με χαρά γιατί πολλά από αυτά πραγματοποιήθηκαν όχι βέβαια τότε που εγώ τα πρότεινα αλλά σχετικά πρόσφατα. Με κάποιο παράπονο όμως γιατί κανένας δεν θυμήθηκε και δεν αναφέρθηκε στο ποιος πρωτοσκέφτηκε και είχε αυτές τις ιδέες που ήταν πρωτοπόρες κατά την άποψή μου. Τις είχα προτείνει όχι μόνο στο Υπουργείο Παιδείας (ποτέ κανείς δεν απάντησε) αλλά και στους αρμόδιους της Τηλεόρασης και Ραδιοφωνίας όπου υπηρετούσα.
Όλα αυτά τα αναφέρω, γιατί κατά ένα τρόπο, αφορούν την πρόσφατη παιδαγωγική - καλλιτεχνική ιστορία μας. Αλλά και από μια ανάγκη για μια δικαίωση της προσωπικής μου πορείας στο χώρο της εκπαίδευσης. Και για να εκφράσω τη χαρά μου ότι πραγματοποιούνται σήμερα, σχεδόν όπως τα ονειρεύτηκα έστω και τόσο αργά. Και έχω στο μυαλό μου έρχονται τα επωφελή για τα παιδιά Κυριακάτικα πρωινά του Μεγάρου Μουσικής, τις παραστάσεις της Λυρικής Σκηνής για τα παιδιά, τους διαγωνισμούς μαθητών για Μουσικά και Θεατρικά γεγονότα σε όλη την Ελλάδα, κ.α.
Την ίδια εποχή η πρώτη παράσταση της ΕΛΣ μόνο για μαθητές έγινε το 1983 κατόπιν προτάσεώς μου, στο ΥΠΕΠΘ (υπ. Α. Κακλαμάνης) και στον αείμνηστο καλλιτεχνικό διευθυντή Κώστα Πασχάλη, ο οποίος δέχτηκε να παρακολουθήσουν το έργο (Χάνσελ και Γκρέτελ του Χούμπερντιγκ), χωρίς να έχουν καμιά χρηματική συμμετοχή, ούτε τα παιδιά ούτε το Υπουργείο Παιδείας.
Παρότρυνα, πιέζοντας λίγο, τους γυμνασιάρχες των σχολείων, να επιτρέψουν στα παιδιά να παρακολουθήσουν την παράσταση για να κλείσω μία μία τις θέσεις (βάσει του πλάνου χωρητικότητας).
Όμως, χωρίς κανείς να με ενημερώσει, δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, ότι η είσοδος ήταν ελεύθερη για τα σχολεία. Έτσι, ξαφνικά μπροστά στο θέατρο βρέθηκαν πούλμαν και ουρές παιδιών. Έγινε το αδιαχώρητο, με κίνδυνο να συμβούν ατυχήματα από τις μεγάλες κρυστάλλινες πόρτες της εισόδου. Ακόμα θυμάμαι την αγωνία μου να προστατέψουμε τα παιδιά (εγώ, ο άντρας μου κι ένας παλιός μαθητής μου). Κι έτσι δεν πήρα μέρος στην τηλεοπτική παρουσίαση της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε εκείνη την ώρα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε δεν ήμουν Σχολική Σύμβουλος, ούτε είχα καμιά διοικητική υπευθυνότητα, ήμουν απλή καθηγήτρια. Και είναι γνωστό ότι δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για καταξίωση μέσω διοικητικών θέσεων (κάποια φορά θα διευκρινίσω λεπτομερώς τι εννοώ).
